Ζευγάρι που χώρισε με συναινετικό διαζύγιο, είχε συμφωνήσει να ανατεθεί η επιμέλεια του ανήλικου τέκνου τους στη μητέρα. Όμως, ο πατέρας είχε συμπεριλάβει στο σχετικό συμφωνητικό ανάθεσης επιμέλειας, έναν όρο με το εξής περιεχόμενο: «απαγορεύεται η μόνιμη εγκατάσταση του τέκνου στο εξωτερικό, απαγορεύεται η διαμονή του τέκνου σε οποιονδήποτε άλλο τόπο» πλην της πόλης, όπου διέμεναν αμφότεροι οι διαζευγμένοι.
Τον όρο αυτόν η μητέρα του ανήλικου τέκνου τον υπέγραψε.
Μετά από λίγα χρόνια, η μητέρα αποφάσισε να μετοικήσει μόνιμα σε χώρα του εξωτερικού. Ο πρώην σύζυγος αντιδρούσε επικαλούμενος τον παραπάνω όρο του συμφωνητικού τους κι άσκησε αίτηση ασφαλιστικών μέτρων κι αξίωσε με προσωρινή διαταγή να ανατεθεί σ΄αυτόν η επιμέλεια του τέκνου, ώστε εμμέσως να αποτραπεί η μετοίκηση της μητέρας μαζί με το ανήλικο παιδί τους στο εξωτερικό.
Ο Δικαστής που έκρινε το αίτημα Προσωρινής Διαταγής, απέρριψε αυτό, με σκεπτικό τριών σελίδων (για τους γνωρίζοντες, πράγμα σπάνιο επί Προσωρινής Διαταγής), καθόσον εκρίθη ότι η μετοίκηση δεν συνιστά κακή άσκηση της επιμέλειας από την μητέρα, ούτε αποδείχθηκε ότι γίνεται για να παρεμποδιστεί το δικαίωμα επικοινωνίας του πατέρα με το τέκνο.
Σιωπηρώς, δε, παραμέρισε τον απαγορευτικό όρο, σαν να μην υπήρχε, όπως ζήτησα και πρόβαλα ως νομικός παραστάτης της μητέρας, ότι δηλαδή, ακόμη κι αν αυτή τον προσυπέγραψε, δεν παύει ο παραπάνω όρος να είναι καταχρηστικός και παράνομος, διότι εάν ήθελε κριθεί ότι ισχύει, θα οδηγούσε σε μια ιδιότυπη ‘απαγόρευση εξόδου από την χώρα’ κι άρα, άγει σε υπέρμετρη δέσμευση της ελευθερίας του ατόμου, κατά παράβαση του Συντάγματος και της ΕΣΔΑ (Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου).
Τελικώς, μετά την απόρριψη του αιτήματος Προσωρινής Διαταγής, αντιλαμβανόμενος ο σύζυγος ότι δεν έχει περιθώρια παρεμπόδισης τής πρώην συζύγου του, προσήλθε εκουσίως σε νέα έγγραφη συμφωνία σχετικώς με τους όρους επικοινωνίας του με το τέκνο, υπό τις νέες συνθήκες διαμονής του τέκνου σε χώρα του εξωτερικού, στην οποία ήδη μετέβη η μητέρα με το παιδί.