Με αφορμή τη διακίνηση, ανακύκλωση και σχολιασμό της υπ’ αρ. 2343/2016 απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών επιβάλλεται να δοθούν οριμένες χρήσιμες διευκρινήσεις:
1ον Η συγκεκριμένη απόφαση ακύρωσε μια διαταγή πληρωμής ποσού 30.901,98 € που ήταν χρεωστικό υπόλοιπο από σύμβαση αλληλόχρεου λογαριασμού κι αφορά μόνο την ανακόπτουσα εταιρεία, τους εταίρους και εγγυητές ανακόπτοντες. Συνεπώς δεν ισχύουν τα διαδούμενα «Κανείς δανειολήπτης δεν οφείλει τίποτα και σε καμιά τράπεζα». Πρόκειται περί απίστευτης γενίκευσης, παντελώς αναληθούς.
2ον Η διαταγή πληρωμής ακυρώθηκε γιατί έγινε δεκτός λόγος ανακοπής που αφορούσε στην καταχρηστική συμπεριφορά από την τράπεζα, συνιστάμενη στο ότι αυτή (η τράπεζα) ήταν υπαίτια της πρόκλησης της οικονομικής αδυναμίας της εταιρείας (καθ’ ης η διαταγή πληρωμής). Δηλαδή η μη πληρωμή του χρεωστικού κατάλοιπου των 30.901,98€ της σύμβασης αλληλόχρεου λογαριασμού που σύνηψε η ανακόπτουσα ετερόρρυθμη εταιρεία οφείλετο στο ότι από αποκλειστική υπαιτιότητα της τράπεζας, και συγκεκριμένα από αδικαιολόγητη κωλυσιεργία αρμοδίου υπαλλήλου της, δεν εγκρίθηκε στην εταιρεία να υπαχθεί στο πρόγραμμα νέου χαμηλότοκου δανεισμού του ΤΕΜΠΕ με εγγύηση του ελληνικού δημοσίου, με αποτέλεσμα η εταιρεία να καταστραφεί οικονομικά κι έτσι να μη μπορεί να εξυπηρετήσει το επίδικο δάνειο με υπόλοιπο 30.901,98€ το οποίο έσπευσε η τράπεζα να το εξοπλίσει με διαταγή πληρωμής. Το Δικαστήριο δέχθηκε ότι η οικονομική ζημία της εταιρείας ύψους 135.838,14€ από απώλεια παραγγελιών λόγω αδυναμίας προμήθειας πρώτων υλών, θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, εάν η τράπεζα δια του αρμοδίου υπαλλήλου της είχε εγκαίρως εισηγηθεί θετικά να λάβει η ανακόπτουσα εταιρεία μέσω ΤΕΜΠΕ νέο χαμηλότοκο δάνειο για αγορά πρώτων υλών κι εκτέλεση της παραγγελίας της, για να εισπράξει το τίμημα της παραγγελίας, ώστε να μπορέσει να εξυπηρετήσει το επίδικο δάνειο. Κρίθηκε επομένως η συμπεριφορά της τραπέζης καταχρηστική και γι΄αυτό είναι άκυρη η διαταγή πληρωμής λόγω κατάχρησης δικαιώματος της τράπεζας.
Επομένως, όλα όσα διαδόθηκαν ότι «Από την στιγμή που η δανειακή σύμβαση θεωρείται αδικοπραξία, διαγράφεται οριστικά, ενώ σύμφωνα με την απόφαση, αν η τράπεζα συνεχίσει να απαιτεί την αποπληρωμή του «υποτιθέμενου» δάνειου, τότε διαπράττει και απάτη» ή «απόπειρα να νομιμοποιήσει έσοδα από εγκληματικές πράξεις» κρίνονται αναληθή και όλως παραπλανητικά.
3ον Από την παραπάνω απόφαση επίσης δεν στοιχειοθετούνται τα διαδοθέντα ότι δεν ασκήθηκε έφεση ή αναίρεση διότι τότε, «ο δικηγόρος τους θα πήγαινε φυλακή, παραβιάζοντας το καθήκον της Αλήθειας, του άρθρου 116 ΚΠολΔ», τα οποία είναι απολύτως ανακριβή και παραπλανητικά.
4ον Επίσης, ανακριβώς αναφέρεται ότι «επιπροσθέτως έκρινε ότι η τράπεζα οφείλει στον δανειολήπτη τουλάχιστον το ποσό των 140.000 ευρώ!». Δεν έκρινε άμεσα το Δικαστήριο ότι ενέχεται να καταβάλλει η τράπεζα το ποσό αυτό. Διαλαμβάνεται παρεμπίπτουσα κρίση του Δικαστηρίου ότι η τράπεζα προκάλεσε την απώλεια εσόδων στην ανακόπτουσα, που μπορεί να στηρίξει μεταγενέστερα άσκηση αγωγής αποζημίωσης κατά της τράπεζας από την ανακόπτουσα εταιρεία. Κι αυτό είναι το μόνο ορθό από την παραπάνω απόφαση κι όχι ότι η απόφαση έκρινε (δηλαδή επιδίκασε) το ποσό των 140.000€.
5ον Επίσης, δεν είναι αληθές ούτε βάσιμο ότι μετά την έκδοση της απόφασης αυτής «Οι Πολίτες δικαιούνται με αγωγές να διαγράψουν οριστικά τα δάνειά τους από τις τράπεζες αυτές και να απαιτήσουν και μια σοβαρότατη αποζημίωση έκαστος, γιατί οι τράπεζες έχουν ευθύνη για την φτωχοποίηση του ελληνικού λαού!» ή «καμιά από αυτές (τράπεζες) δεν μπορεί να ζητά την εξόφληση δανείων από τους Πολίτες, όταν αυτές είναι υπεύθυνες για την οικονομική αδυναμία αποπληρωμής των δανείων, μια και με την παράνομη συμπεριφορά τους έχουν φτωχοποιήσει του πάντες!» ή «κανείς δανειολήπτης δεν οφείλει τίποτα και σε καμιά τράπεζα, όταν αποδεικνύεται ότι η τράπεζα είναι η υπεύθυνη της οικονομικής αδυναμίας του δανειολήπτη». Αυτές οι διαδόσεις είναι ανιστόρητες γενικότητες και δημιουργούν παραπλάνηση στο αναγνωστικό κοινό.
6ον Δεν θα πρέπει να παραπλανάται το αναγνωστικό κοινό ότι μετά την έκδοση της απόφασης αυτής:
«Όποιος δικηγόρος αρνηθεί τη νομική υποστήριξη του πολίτη, βάσει της τραπεζικής απάτης και της απόφασης 2343/2016, θα πρέπει τουλάχιστον να καταγγέλλεται από τον πολίτη στον σύλλογο του και να αναζητούνται από αυτόν οι σχετικές ποινικές και οι αστικές ευθύνες, δηλαδή, σε ότι ζημιωθεί ο Πολίτης από την άρνηση του Δικηγόρου θα πρέπει να παρθεί από την προσωπική περιουσία του συγκεκριμένου Δικηγόρου ή και Δικαστή, αναλόγως ποιος προκάλεσε τη ζημία στον πολίτη!»
Όλα τα ανωτέρω δεν έχουν καμιά σχέση με την εν λόγω απόφαση, η οποία αφορά μια και μόνη περίπτωση, που δεν μπορεί να γενικευτεί, ούτε επέχει θέση νόμου, ούτε τα περιστατικά της ταιριάζουν με την πλειονότητα των περιπτώσεων των «κόκκινων» δανείων, ούτε μπορεί να εφαρμοστεί αμέσως και αυτομάτως (αυτοδικαίως) για το σύνολο των δανειοληπτών της χώρας, όπως «ελαφρά τη καρδία» και εντελώς παραπλανητικά διαδίδει η συγκεκριμένη ειδησεογραφία.
7ον Κάθε περίπτωση δανειολήπτη έχει τα δικά της χαρακτηριστικά, που χρήζουν εξειδικευμένης αντιμετώπισης.
8ον Δεν προκύπτει εάν η απόφαση αυτή έχει τελεσιδικήσει ή έχει καταστεί αμετάκλητη. Δεν μπορεί να το πει κανείς αυτό με βεβαιότητας, εάν δεν επιδειχθούν οι εκθέσεις επίδοσης αντιγράφου της απόφασης στην καθης η ανακοπή τράπεζα καθώς και το πιστοποιητικό μη άσκησης ενδίκων μέσων.
Συμπερασματικά,
κάθε απόφαση πρώτιστα αφορά την κατ΄ιδίαν περίπτωση. Έχει η σκέψη του Δικαστηρίου χρησιμότητα για άλλες περιπτώσεις με χαρακτηριστικά, όμως, που προσιδιάζουν στην κριθείσα περίπτωση. Αυτό σε κάθε περίπτωση. γίνεται με επισταμένη μελέτη και από επαΐοντες και γνώστες του αντικειμένου.